And so the adventure begins - 26 juni 2020
Poeh, daar zitten we dan. In het vliegtuig op weg naar Atlanta… Het avontuur tegemoet! Wat een opluchting dat we eindelijk onderweg zijn.
Verhuizen naar de VS in corona-tijd
Want ja, echt vanzelfsprekend is het natuurlijk niet dat je internationaal kan verhuizen in deze tijd. Konden we in februari nog gewoon op huizenjacht in Montgomery, terwijl de eerste verontrustende berichten uit Italië kwamen, inmiddels is de wereld zo veranderd! Amerika sloot medio maart zijn deuren voor Europeanen. En ja, dat zorgde voor onrust bij ons: wat nu? Gelukkig gaf de tekst van het presidentiële besluit duidelijkheid: het visum waarmee wij reizen is uitgezonderd van de inreisbeperkingen!
Maar daarna explodeerde de situatie in de VS, met name in New York. Natuurlijk stel je jezelf dan de vraag: wil je wel naar de VS? Durf je het aan om familie en vrienden gedag te zeggen voor een jaar, terwijl je niet weet hoe de situatie zich in Nederland ontwikkelt en je niet even over kan komen vanuit de VS?
Veel belangrijker: wil je in deze tijd opsplitsen als gezin? Immers, Laurens zou medio mei al die kant op gaan en de kinderen & ik pas eind juni. Heel stellig hadden we beiden al de keuze gemaakt: we gaan ons als gezin niet opsplitsen over 2 continenten. In deze bizarre tijd, zorgen of al je dierbaren gevrijwaard blijven van corona, kinderen thuis van school en met hun eigen zorgen over corona, onduidelijkheid of er gevlogen kan worden als er iets is, etc blijven we samen! Er was dan ook flinke opluchting dat eind maart het nieuws kwam dat Laurens zich pas eind juni in Montgomery, Alabama hoefde te melden!
Natuurlijk hielden we een slag om de arm. Niets zo veranderlijk als de werkgever van Laurens, haha. Maar de berichten die vanuit de VS kwamen over de organisatie van de opleiding, de erkenning dat gezin mee moet kunnen verhuizen etc geeft een positief gevoel.
Dus zo vertrok op 22 mei onze verhuisboedel naar de VS. Lego, leesboeken voor de kinderen, toffe familiefoto’s om op te hangen, foto-albums, kleding, apparaten, etc etc. We hebben de luxe in een gemeubileerd huis aan te komen, dus het zijn alleen de persoonlijke spullen die mee moeten. Wel gek om nu vooral de dingen in te pakken die zo belangrijk voor je zijn dat je ze niet een jaar kunt missen, maar door de lange reis juist een week of 6 niet zal zien.
Afscheid nemen
De afgelopen week was echt een week van afscheid nemen. Nog even een middagje/avondje bijkletsen met mijn liefste en dierbaarste vriendinnen. Hoewel ik ze beiden minder vaak zie dan ik zou willen, voelt het heftig om een jaar lang niet zomaar langs te gaan als dat “even nodig is”. En dan gedag zeggen zonder een hele dikke knuffel, dat valt nog eens extra zwaar.
Woensdag hadden we een drive thru afscheidsfeestje georganiseerd. Voor de kinderen een complete verrassing! Wat een bijzondere en fijne middag: zo lief dat zoveel mensen even langs zijn geweest. Dank jullie allemaal wel voor de speciale middag!
In de hitte hebben we donderdag alle koffers ingepakt. Alle afscheidscadeaus (zo leuk en lief!) zijn uiteraard mee: het is maar goed dat we zoveel ruimbagage mee mogen nemen 😉
Vrijdag 26 juni – vertrek
Maarten zegt het goed: “het voelt zo gek in mijn buik”. Het is ook spannend, het avontuur dat voor ons ligt. Alleen al vliegen is voor de kinderen een hele nieuwe ervaring! En je moet toegeven: een jaar is best lang, zeker voor een kind.
Ook bij mij en Laurens zijn er de emoties. Voor een voor mij compleet onverwacht moment staan bij Laurens de tranen in zijn ogen, als hij nog even een rondje loopt door ons super fijne huis. Ik hou het niet droog als mijn ouders zich in regenponcho hijsen om de kleinkinderen toch nog even een veilige dikke knuffel te geven. Het is vreselijk om zo gedag te zeggen…
In het taxibusje naar Schiphol beginnen we te ontspannen: let the adventure begin! Sweet home Alabama, here we come!
Liefs,
Esther
